Saturday, February 4, 2012

ගලන ගඟකි ජීවිතේ.........



අපේ ජීවිතේ හරියට ගලන ගංගාවක් වගේ. රිද්මයකට ගලා හැලෙනවා,ඒ වගේම ගල් අතරින් වැලි තලා අතරින් කටුරොඩු අතරින් ගලා යනවා. ගංගාවට  කොතෙකුත් බාධක ආවත් , කොතරම් අපවිත්‍ර එකතු වුනත් ගඟ ඒ හැම බාධකයක්ම ඉවසාගෙන තමන්ගේ අරමුණට යනවා, ඒ කියන්නේ ගඟ මුහුදට වැටෙනවා.

අපේ ජීවිතේත් ගඟක් වගේ. එක වෙලාවකට බලාපොරොත්තු ඉටුවෙනවා, එතකොට හිත පිරෙනවා. ඒත් බලාපොරොත්තු කඩ වුනාම හිත රිදෙනවා. බුදු දහමේ මේ දේ විස්තර කරන්නේ අටලෝ දහම කියලයි. මේ ලෝකෙ සිතුම් පැතුම් සියල්ල ඉටු කරගත් කෙනෙක් නෑ. හැම කෙනෙක්ම ජීවිතේ එක් එක් විදියේ පරාජයන් විදලා තියෙනවා.

හැම කෙනෙක්ටම ජීවිතේ අරමුණු තියෙනවා.තමන්ටම කියලා ගෙයක් දොරක් හදාගන්න. යාන වාහන ගන්න. වැදගත් රැකියාවක් කරන්න වගේ බොහොමයක් දේවල් තියෙන්න පුලුවනි. ඒ දේවල් ලබාගන්න දැඩි උත්සහය, අදිටන වගේම අරමුණ ඉටු කරගන්න ක්‍රියා කරන්න ශක්තියත් තියෙන්නම ඕනෙ. ඒත් ඒ හෑම දේම ධාර්මිකවයි කරන්න ඕනෙ, නැතුව හොදින් හරි නරකින් හරි ලබාගන්න ඕනේ කියන අදිටනනින් නම් නෙවෙයි. අධාර්මික මාර්ගෙට වැඩි ආයුෂ නෑ. ඒත් ඒ මාර්ගය ඉක්මන් කියල ඒ මාර්ගෙට වැටුන අයට කවදාහරි පසුතැවෙන්න වෙනවා. ඒ නැතත් තමන්ගෙ හිත හැමනිතරම "තමන් වැරදියි " කියලා කියාවි.
තමන්ට පරාජයක් ලැබුනම "මට ඔක්කොම එපා වුනා" කියල නොහිතා දිරිමත් වෙලා අඩුපාඩුකම් මග හැරගෙන පෙරටත් වඩා දිරියෙන් ඉදියට යන එකයි අපි කරන්න ඕනෙ. යම් දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙද්දී ඒ දේ සිදු නොවුනොත් මම මොකද කරන්නෙ කියලා සැලසුම් කර ගත්තානම් ගොඩාක් හොදයි නේද?

තමන්ට ලැබෙන ප්‍රශංසා ඉදිරියේ හැම කෙනෙක්ටම සතුටක් ඇති වෙන එක සාධාරණයි. ඒත් ඒ නිසා අහංකාර නොවී නිහතමානී වෙන එකයි උතුම් ගුණය. සමහරු තනතුරු ලැබුනම තමන්ගේ නෑයන් , යාලුවන් අමතක කරනවා වෙන්න පුලුවන්, එහෙම කරන එක හොද නෑ තමයි. ඒත් අපි ඒ කෙනා ගැන තරහක් ඇති කරගන්න එකත් හොද ගති ගුණයක් නෙවෙයි. 

අපි කවදආ හරි මැරෙනවා, ඒත් ඒ කොතනද? කොහේද? කවදද? කියල අපි කවුරුවත් දන්නේ නෑ. එහෙනම් මේ නොමිනිස්කම් මොකටද? ටිකක් හිතන්න.........

(ආචාර්ය මිරිස්සේ ධම්මික හිමියන්ගේ "තාරුණ්‍ය සහ බුදුදහම" පොත ඇසුරිනි.)

Friday, January 13, 2012

අපේ තාත්තා ඔයාගේ තාත්තට වඩා දක්ෂයි...


අපි හැමෝගෙම ජීවිත වල ලොකු සෙවනැලි දෙකක් තියෙනවා. ඒ අම්මා සහ තාත්තා.. අපේ ලෝකෙ විතරක් නෙවෙයි පොඩි එවුන් හැමෝගෙම ලෝකවල පළමු වීරයා වෙන්නේ තමන්ගෙ තාත්තා...

“අපේ තාත්තා ඔයාගෙ තාත්තට වඩා දක්ෂයි,වේගෙන් දුවන්න පුළුවන්, ඕනම දෙයක් කරන්න පුළුවන්“ කියලා පුංචි කාලේ තරඟ කරනවා තාත්තා “පොරක්“ කරන්න..

අපි ටික ටික ලොකු වෙනකොට ඒ ලෝකය වෙනස් වෙනවා. සමහර වෙලාවට ස්පයිඩර් මෑන් සුපර් මෑන් අපේ වීරයෝ වෙනවා.. තාත්තලා ඒ දිහා උපේක්ෂාවෙන් බලාගෙන ඉන්නවා.. දුකක් නෑ තමන්ගේ වීරත්වය අහිමි වුනා කියලා... ඒ තාත්තලගෙ හැටි. සතුටු වුනා කියලා පිටට පෙන්නන්නෙවත් දුක් වුනා කියලා අඬන්නෙවත් නෑ... ගලක් වගේ හිටියට හිත වෙඬරු පිඬක් වගේ මොලොක්... දරුවන් වෙනුවෙන් කරන්න තියෙන ඕනම දෙයක් කරන්න පසුබට වෙන්නෙත් නෑ....අපට ඒ අගේ තේරෙන්නෙ තාත්තලා අපෙන් ඈත් වුනාම හෝ තමන් තාත්තෙක් වුනාම...

ඉරිදා දහම් පසලේ තාත්තා ළමයින්ට උගන්වනවා. ඊට පොඩ්ඩක් එහායින් පොඩි පුටුවකුයි මේසෙකුයි තියලා මාව වාඩි කරලා. තාත්තා ඉඳගෙන මාත් ඉඳගෙන. කලු ලෑල්ලේ මොනවා හරි ලියන්න තාත්ත නැගිටින්න හදනවා. මම කල බල වෙනවා තාත්තා මාව දාලා යයි කියලා. මම තාත්තාට කලින් නැගිටිනවා. තාත්තා කලු ලෑල්ලේ ලියන දේ ලියලා ඉවර වෙනකල් මම මගේ තාත්තා දිහා නැගිටලා බලන් ඉන්නවා. මගේ හිතේ තියෙන්නේ තාත්තා මාව දාල යයි කියන බය. තාත්තා ආයිත් පුටුවේ ඉඳගන්නවා ඒත් මම ඉඳ ගන්නේ තාත්තා ඉඳ ගත්තාට පස්සේ. ටිකකින් තාත්තා පන්තිය වටේ යන්න නැගිටිනවා. පන්තිය වටේ ගිහින් පොත් බලලා එනකල්ම මම නැගිටලා. පස්සේ පස්සේ ඒ අයියලා අක්කාලා හැමෝම කිව්වේ තාත්තා නැගිටින කොට නැගිටිනවා ඉඳ ගන්නකොට ඉඳගන්නවා කියලා. මේ මට මතක විදිහට එක වසර හෝ ඒ ආසන්න කාලය.

ලෝකේ ඉන්න හෑම දරුවෙක්ම තමන්ගේ තාත්තාට ගොඩාක් ආදරය කරනවා. ඒ වගේම ගරු කරනවා.තාත්තා කෙනෙක්ට තියෙන්නේ හරිම උතුම් හදවතක්. තාත්තලාගේ බලාපොරොත්තුව තමයි එයාගේ දරුවෝ හෑමදාම සතුටින් ඉන්නව දකින්නයි. මම මෙහෙම කිව්වම අම්මල තරහ වේවිද දන්නේ නෑ. අම්මලගෙත් පෑතුම ඒකම තමයි.දවස පුරාම මහන්සි වෙලා ගෙදර එන තාත්තලාට තමන්ගේ දරුවන්ගේ මූනු දෑක්කම මහන්සිය නෑති වෙලා යනවලු.

මං මේ කියන්න යන කතාව ඇත්තක්ද බලන්න , පූංචි කාලේ තාත්තත් එක්ක ගමනක් යනකොට ඔන්න ඉතින් තාත්තල දන්නවා ටවුන් එකෙන් මොනවහරි බඩට දාගෙන බීම බොත්ලයකුත් බොන්න ඕන බව, එතින් තාත්තා ටවුන් එකෙ තියන හොඳම හෝටලයට එක්ක ගිහින් අපිට කන්න අරන් දෙනවා, අපිට බඩපිරෙන්න කන්න අරන් දුන්නට තාත්තා කන්න නැතුව නිකන් ප්ලෙන්ටි පාරක් ගහනවා. එහෙම කලේ බඩගින්න නැති නිසා නෙවේ මගේ යාලුවනේ, අපි හිටියේ නැත්නම් තාත්තා ඔය කඩේට යනවා තියා ඔය පැත්තවත් බල්ලන්නෙ නෑ යාලුවනේ.

තමන්ගේ දරුවෝ කොච්චර ලොකු වුනත් දෙමව්පියන්ට හෑමදාම පොඩියිලු.තාත්තල කියල දෙන්නෙ නෑ ජීවත් වෙන විදිය. ඒත් තාත්තල ජීවත් වෙන විදිය බලාගෙන තමයි ලමයි ජීවත් වෙන්නෙ කොහොමද කියල ඉගෙනගන්නේ. ඒ කියන්නෙ ලමයි ලෝකය දකින්නේ තමන්ගේ තාත්තා තුලිනුයි. මම හරි නේද යාලුවනේ? දරුවෝ හිතන්නේ "මාත් කවදහරි අපේ තාත්තා වගෙ වෙනව" කියලයි. පොඩ්ඩක් මතක් කරල බෑලුවොත් තාත්තා අපිට ගහපු දවසක්. බෑනපු දවසක් තියෙන්නෙ හරිම අඩුවෙන්.මම කියන්නේ නෑ තාත්තලා බනින්නේ නෑ කියල. තාත්තා බෑන්නාම අපිට ගොඩාක් දුක හිතෙනවා. ඒ මොකද කිව්වොත් තාත්තලා තරවටු කරන්නේ හරිම අඩුවෙන් නිසා. මේ තියෙන්නේ අපේ තාත්තලා ගැන ලියවුණු ලස්සන සිංදුවක්...

තාත්තා මට ඈනපු ටොක්ක දවාලේ තරු පෙනුනා....
එදා මට දෑනුනේ ඔබව හතුරෙක් වාගේ තාත්තේ,
අද මට පෙනෙන්නේ ඔබ දෙවියෙක් වාගෙයි තාත්තේ

මේ විදියට මුලු ජීවිතයම අපි වෙනුවන් කැප කරන තාත්තලා වෙනුවෙන් අපි ඒ ණය ගෙවන්නේ කොහොමද යාලුවනේ. මං දන්නවා ඔය ගොල්ලන්ගේ එකම පැතුම තාත්තට ජීවිතේ අවසාන කාලයවත් ලස්සන ලෝකයක රජෙක් වගේ ජීවත් වෙන්න ඉඩ සලසා දීම කියලා :'( :'( :'( :( :'( :'(

කොපමණ ගුණ කිව්වද
ගෙවිය නොහැකිය
ඔබට ඇති ණය මම
උපදින හැම භවයකම
මගේම වේවා ඔබ දෙමවුපිය


අමතක නොකර Comment එකකුත් දාලම යන්න.

Wednesday, January 11, 2012

අතේ සතේ නැතත් අම්මා අපිට පුතේ කියයි...


ඔන්න මාත් බ්ලොග් එකක් ලියන්න ඕන කියලා හිතුවා, බ්ලොග් එකේ පුංචි පුංචි අඩුපාඩු තියනවා ඇති. එකට නම් සමාවෙන්න ඕනැ . ඔන්න මං ලියන මුල්ම බ්ලොග් එක මගේ අම්මා ගැන ඒ කිව්වේ අපි හැමෝගෙම අම්මලා ගැන.

මොන වැඩේට ගියත් අපිට ඉස්සරලාම මතක් වෙන්නනේ  අපේ අම්මා නේද? ( අපේ තාත්තලා  මාත් එක්ක තරහා වෙයිද දන්නේ නෑ, අනේ නෑ.... කවදාවත් දෙමව්පියෝ දරුවෝ එක්ක තරහා වෙන්නේ නෑනේ)

දසමාසයක් කුසේ දරගෙන, ලේ කිරි බවට හරවලා මේ ලොකේ ලස්සන විඳින්න ඉඩ දුන්නෙ අපේ අම්මා නේද? දකින දකින හැම හීනයක්ම සැබැකර ගන්න සෙවණැල්ල වගේ අපි පසුපස සිට අපිට හයියක් උනේ අපේ රත්තරං අම්මා නේද?පොඩ්ඩක් ඉන්න අම්මා මට කතා කරනවා වගේ....

අම්මා:- පුතේ, පුතේ එන්න බත් කන්න 
මං:- අම්මේ, මං තව ටිකකින් කන්නම්, අම්මා කන්න....

මොකද හිතන්නේ මිතුරනේ, අම්මා කයිද? නෑ මිතුරනේ මෙන්න අම්මාගේ පිළිතුර

අම්මා:- නෑ පුතේ, මට බඩගිනි නෑ පුතේ
(මං හොදටම දන්නවා, අම්මට බඩගිනි තිබ්බත් මේක තමා උත්තරය.)

ඒ තමා අපේ අම්මාලගේ හැට්. මිතුරනේ, බලන්න අම්මා වචන 100ක් කතා කරොත් එකෙන් වචන කීයක් පුතේ/ දුවේ කියලා කියනවද කියලා. මං හරි නේද යාලුවනේ. අපි හින්දා අම්මා කී දවසක්, කී වේලක් බඩගින්නේ ඉන්න ඇද්ද? කොච්චර ඇස් වලින් කඳුලු වැටෙන්න ඇද්ද? ඇයි තාත්ත්ගෙන් කොච්චර අපි හින්දා බැනුම් අහන්න ඇද්ද? මං උදේ, ටවුන් එකට ගියා, මඟදි යලුවෙක් සෙට් උනා. එන්න පොඩ්ඩක් පරක්කු උනා.මං ගේ ළඟට ඇවිත් Phone එක බැලුවා, දන්නවනෙ මං මොකද්ද කියන්න යන්නේ කියලා. අපි පොඩ්ඩක් ගෙදර එන්න පරක්කු උනොත් අපේ අම්මාලා අපේ  Phone  එකටයි, උඩ ඉන්න දෙය්යන්ට කි පාරක් අපිව භාරකරන්වද මගේ යාලුවනේ? එකනේ මං අම්මට මෙච්චර ආදරේ, මං දන්නවා මං වගේම ඔයගොල්ලොත් ආදරේ බව.

අපේ අම්මලාට,අපි කොච්චර වයසට ගියත් දුවයි/ පුතායි. අපේ එහා ගෙදර අය්යාගේ රෝද තුනේ වාහනයේ මෙහෙම Status එකක්  ගහගෙන තියෙන්නේ. මොක්කද කියලා දන්නවද? ( කියවන ඔබගේ සිතට මෙහෙම සිතේ, උඹ මගුලක් කියනවා අපි කොහොමද ඒක දන්නේ.) මෙන්න මේකයි යාලුවනේ තියෙන්නේ


"අතේ සතේ නැතත් අම්මා අපිට පුතේ කියයි "

අම්මා ගැන ලියලා ඉවර කරන්න බෑ. තව ලියන්නත් හිතයි. ලියන්න දේවල් එමටයි. ඒත් අම්මා බත් කන්න මං එනකං  බලාගෙන. අම්මා පව්නේ, මට නැවතිමට අවසර යාලුවනේ. මගේ එකම බලාපොරොතුව මගේ අම්මට හොඳට සලකගෙන, අම්මාට ලස්සන ලෝකයක් හදලා දෙන එක තමා, මං දන්නවා ඔය ගොල්ලන්ගේ පැතුමත් එකම තමා කියලා.

මං අම්මා ගැන ලියපු දේ  ඇත්තනම් අමතක නොකර Comment එකකුත් දාලම යන්න. කියන්න අමතකවුණා ඊළඟ පොස්ට් එක අපේ තාත්තලා ගැන හොඳේ ....